Laatste dag in Nederland

Ik word in de ochtend met ontzettend veel kriebels in mijn buik wakker, nog voordat ik mij überhaupt daadwerkelijk realiseer waarom ik die kriebels heb. Ik denk na en besef mij dat dit voorlopig mijn laatste nacht in Zoetermeer was. Vanmiddag vertrek ik naar Schiphol, vanavond zit ik in het vliegtuig en daarna slaap ik in een vreemd bed, in Zwitserland! Oh mijn God denk ik, waar ben ik in Godsnaam aan begonnen!! 

Het is dinsdagochtend vroeg en ik kan niet meer slapen. Ik ga vanmiddag weg voor 6,5 maand en ik heb nog niet eens mijn koffers gepakt. Echt typisch iets voor mij. 

De geweldige 3-delige roze kofferset heb ik samen met mijn moeder gescoord afgelopen weekend in het Stadshart van Zoetermeer. Ja ik begin laat met alles maar ach zo ben ik nu eenmaal, en ik heb het toch op tijd? Ik zet de drie koffers neer in mijn kamer en ga op mijn bed zitten. Ik staar ongeveer een minuut naar ze en bedenk dan dat ik ze eerst maar ga inpakken en daarna ga douchen, dan heb ik dat maar gedaan. In het begin gaat het voorspoedig maar op een gegeven moment raak ik hopeloos in de knoop. Die schoenen nemen veel te veel ruimte in beslag en ik wil nog van alles meenemen. Ik word er moedeloos van en ondertussen word ik ook nog eens helemaal gek van die kriebels in mijn buik. Kan dat nou niet even stoppen! Het word tijd om mijn hulplijn in te schakelen. Ik loop naar de kamer waar mijn moeder zit en kijk haar lief aan, 'Maaaaam wil je me alsjeblieft helpen? Ik weet het even niet meer'. Lang leven moeders! Mijn moeder maakt er een puzzel van en terwijl zij alles in mijn koffers weet te krijgen door mijn schoenen vol te stoppen met spullen, (geniaal bedacht) kon ik even lekker douchen. 

Toen was het tijd om afscheid te nemen van pap. Hij kon helaas niet mee omdat hij moest af fietsen, een fietstest om zijn revalidatie mee af te ronden. Niet verwacht, maar toch moest ik een traantje wegpinken toen ik mijn vader een dikke knuffel en kus gaf. Ik zag mijn pa ook emotioneel worden dus die ging maar snel weg, waardoor ik ook wel weer moest lachen. 

Op naar Schiphol! Samen met mijn moeder zette ik mijn koffers op een karretje en liepen we naar de incheck balie. Ik had mij al ingecheckt via de Easyjet app, fantastisch hoe dat tegenwoordig allemaal maar kan, dus ik hoefde alleen nog maar mijn koffers af te geven. 

Daarna was het tijd voor een kopje thee en een afscheidsselfie met mijn mamma. 

Goed het was dus nu ook tijd om mam een knuffel te geven en een kus en alleen door de douane te gaan. Met een brok in mijn keel zei ik tegen mijn moeder: 'nooit verwacht toen ik hier twee jaar geleden werkte op Schiphol ooit zelf zo iemand te zijn die huilend afscheid neemt op Schiphol.' 

Daar ging ik dan, het vliegtuig in. De kriebels waren weg. Het leek alsof er een gigantische last van mijn schouders viel toen ik door die douane liep. De vlucht ging ook vlekkeloos en ik had nog even aanspraak van mijn buurman, een nette zakenman in pak. Oh leuk detail trouwens wat ik nog nooit eerder heb meegemaakt, de bemanning bestond alleen maar uit mannen, ik heb geen enkele stewardess gezien. Ik vond dat wel leuk, alleen heb ik er vrij weinig van meegekregen want ik viel snel in slaap en toen ik wakker werd waren we al aan het dalen. Ook dat was nieuw voor mij dat een vlucht zo snel verliep. 

Dat was Nederland dan voorlopig. Wat een gek gevoel. Maar het voelde goed. Ik ben aangekomen in Zwitserland en mijn nieuwe avontuur kan gaan beginnen!